💦 ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺁﺏ، ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﻔﺘﺪ، ﻫﯿﭻ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ! ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮔﯽ ﺍﻓﺘﺪ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ
💧 ﭘﺲ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺭﺧﺸﻴﺪ! ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ، ﺭﻗﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩ،
🔔 ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ
ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ...!!!
👓دکتر وین دایر
نه با کسی بحث کن،
نه از کسی انتقاد کن.
هر کی هرچی گفت بگو حق با شماست
و خودت را خلاص کن.
آدم ها عقیده ات را که می پرسند٬ نظرت را نمی خواهند. می خواهند با عقیدهء خودشان موافقت کنی .
بحث کردن با آدم ها #بی_فایده ست
گوته شاعر معروف آلمانی دیوان شرقی - غربی را به سبک شعر حافظ سروده و در جای جای آن حافظ را خطاب قرار داده است :
"حافظا دلم می خواهد از شیوه ی غزل سرایی تو تقلید کنم چون تو قافیه پردازم و غزل خویش را به ریزه کاری های گفته ی تو بیارایم به معنی اندیشم و آنگاه بدان لباس الفاظ زیبا پوشانم.هیچ کلامی را دو بار در قافیه نیاورم مگر آنکه با ظاهری یکسان معنایی جدا داشته باشم.دلم می خواهد همه ی این دستور ها را به کار بندم تا شعری چون تو،ای شاعر شاعران جهان سروده باشم.
ای حافظ هم چنان که جرقه ای برای آتش زدن و سوختن شهر امپراتوران کافی است از گفته ی شور انگیز تو چنان آتشی بر دلم نشسته که سراپای مرا در تب و تاب افکنده است.
حافظا خویش را با تو برابر نهادن جز نشان دیوانگی نیست.
تو آن کشتی ای که مغرورانه بادبان در افکنده است تا سینه ی دریا شکافته و پای بر سر امواج نهد و من آن تخته پاره ام که بی خودانه سیلی خور اقیانوسم.در دل سخن شور انگیز تو گاه موجی از پس موج دگر می زاید گاه دریایی ز آتش تلاطم می کند ، این موج آهنین مرا در کام فرو می برد و غرقه می کند.
با این همه جرئت آن است که خویش را مریدی از مریدان تو شمارم:زیرا که من نیز همچون تو در سرزمینی غرق نور زیستم و عشق ورزیدم."
مدتیه که سرم رو با کتابای ادبیات مشغول کردم . کتاب مثنوی مولوی ، بوستان سعدی و حافظ نامه رو گرفتم و مشغول مطالعه هستم . تو همین مدت اندک به این نتیجه رسیدم که راه حل خیلی از مشکلاتم رو میتونم تو همین کتابا پیدا کنم . البته اینو هم بگم کلی به حال خودم تاسف خوردم که انقدر دیر میخوام این کتابا رو بخونم. یادم میاد پدرم وقتی بچه بودم یه کتاب کوچیک دیوان حافظ برام گرفته بود که چون به نستعلیق بود و عبارتهای مشکل توش بود نمیتونستم کامل بفهمم معنیش چیه. معتقدم خیلی بده آدم ایرانی باشه و کتابای سعدی، حافظ ، مولانا و فردوسی را نخونده باشه .
تعدادی حشره کوچولو در یک برکه، زیر آب زندگی می کردند.
آنها تمام مدت می ترسیدند از آب بیرون بروند و بمیرند.
یک روز یکی از آنها بر اساس ندای درونی از ساقه یک علف شروع به بالا رفتن کرد، همه فریاد می زدند که مرگ تنها چیزی است که عاید او میشود، چون هر حشره ای که بیرون رفته بود برنگشته بود.
وقتی حشره به سطح آب رسید نور آفتاب تن خسته او را نوازش داد و او که از فرط خستگی دیگر رمقی نداشت روی برگ آن گیاه خوابید.
وقتی از خواب بیدار شد به یک سنجاقک تبدیل شده بود. حس پرواز پاداش بالا آمدنش بود. سنجاقک بر فراز برکه شروع به پرواز کرد و پرواز چنان لذتی به او داد که با زندگی محصور در آب قابل مقایسه نبود.
تصمیم داشت برگردد و به دوستانش هم بگوید که بالای آن ساقه ها کسی نمی میرد ولی نمی توانست وارد آب شود چون به موجود دیگری تبدیل شده بود.
شاید بیرون رفتن از شرایط فعلی ترسناک باشد، اما خارج از پیله تنهایی و غم و ترس، تلاش برای رفتن به سوی کمال است!
اریک امانوئل اشمیت
مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده
رفته تا آنسوی این بیداد خانه
باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
نوبت روز گشایش را
در پی چاره بمانده.
می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما)
جور دیده مردمان را.
با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد،
می دهد پیوندشان در هم
می کند از یاس خسران بار آنان کم
می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را.
بسته در راه گلویش او
داستان مردمش را.
رشته در رشته کشیده ( فارغ از عیب کاو را بر زبان گیرند)
بر سر منقار دارد رشته ی سردرگمش را.
او نشان از روز بیدار ظفرمندی است.
با نهان تنگنای زندگانی دست دارد.
از عروق زخمدار این غبارآلوده ره تصویر بگرفته.
از درون استغاثه های رنجوران.
در شبانگاهی چنین دلتنگ، می آید نمایان.
وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی
که ندارد لحظه ای از آن رهایی
می دهد پوشیده، خود را بر فراز بام مردم آشنایی.
چون نشان از آتشی در دود خاکستر
می دهد از روی فهم رمز درد خلق
با زبان رمز درد خود تکان در سر.
وز پی آنکه بگیرد ناله های ناله پردازان ره در گوش
از کسان احوال می جوید.
چه گذشته ست و چه نگذشته است
سرگذشته های خود را هر که با آن محرم هشیار می گوید.
داستان از درد می رانند مردم.
در خیال استجابتهای روزانی
مرغ آمین را بدان نامی که او را هست می خوانند مردم.
زیر باران نواهایی که می گویند:
" باد رنج ناروای خلق را پایان."
( و به رنج ناروای خلق هر لحظه می افزاید.)
مرغ آمین را زبان با درد مردم می گشاید.
بانگ برمی دارد:
" آمین!
باد پایان رنجهای خلق را با جانشان در کین
وز جا بگسیخته شالوده های خلق افسای
و به نام رستگاری دست اندر کار
و جهان سر گرم از حرفش در افسوس فریبش."
خلق می گویند:
" آمین!
در شبی اینگونه با بیداش آیین.
رستگاری بخش ـــ ای مرغ شباهنگام ـــ ما را!
و به ما بنمای راه ما به سوی عافیتگاهی.
هر که را ـــ ای آشناپرورـــ ببخشا بهره از روزی که می جوید."
" رستگاری روی خواهد کرد
و شب تیره، بدل با صبح روشن گشت خواهد." مرغ می گوید.
خلق می گویند:
" اما آن جهانخواره
( آدمی را دشمن دیرین) جهان را خورد یکسر."
مرغ می گوید:
" در دل او آرزوی او محالش باد."
خلق می گویند:
" اما کینه های جنگ ایشان در پی مقصود
همچنان هر لحظه می کوبد به طبلش."
مرغ می گوید:
" زوالش باد!
باد با مرگش پسین درمان
نا خوشیّ آدمی خواری.
وز پس روزان عزت بارشان
باد با ننگ همین روزان نگونسازی!"
خلق می گویند:
" اما نادرستی گر گذارد
ایمنی گر جز خیال زندگی کردن
موجبی از ما نخواهد و دلیلی برندارد.
ور نیاید ریخته های کج دیوارشان
بر سر ما باز زندانی
و اسیری را بود پایان.
و رسد مخلوق بی سامان به سامانی."
مرغ می گوید:
" جدا شد نادرستی."
خلق می گویند:
" باشد تا جدا گردد."
مرغ می گوید:
" رها شد بندش از هر بند، زنجیری که بر پا بود."
خلق می گویند:
" باشد تا رها گردد."
مرغ می گوید:
" به سامان بازآمد خلق بی سامان
تحقق بخشیدن به افسانه شخصی یگانه وظیفه آدمیان است ،
همه چیز تنها یک چیز است .
و هنگامی که آرزوی چیزی را داری ، سراسر کیهان همدست می شود تا بتوانی این آرزو را تحقق ببخشی .
<< کیمیاگر صفحه 1 >>
"لب کلام! وقتی شما حافظ دارین، سرچی باهم گلاویز می‌شین؟ دنبال کی می‌گردین؟ چنگیز؟ ناپلئون؟ هیتلر؟ نمام این پهلوان‌های عظیم الجثه تاریخو که تو یه کفه بذارین، در مقابل حافظ لوند ما مضحک قلمی‌هایی هستن پنبه‌ای که زیر تابش یک بیت خواجه توی اون کفه نیست می‌شن!"
تمام رنگهایت دروغ است اگر بنفشت به سبز ختم نشود !!!
مرتضی دیگه زندگی جدید رو پذیرفتی و حتما تو بهتر میدونی که بیداری چقدر شیرین تر از وهم زندگی یه…
آغوش خدا، هجمه عشق، انرژی بی نهایت، هرچی که هست و ما ندیدیم و تو لمسش می‌کنی، گوارای قلب بی ریات…
یک سال شده و باورش سخته که یه مرز پررنگ به اسم درک و دیدن بین ماها فاصله انداخته… برای ابد….
برای بینایی چشمامون، برای احیای قلب هامون، برای زندگی کردن حتی به قدر یه لحظه… برامون از صاحب عشق کمک بخواه…
این جهان شاید همه چیش یه رویای کوتاه باشه، که لحظه بیداری رنگ می بازه، ولی رنگ محبت، رنگ عاطفه، رنگ انسانیت دروغ نیست، تنها چیزی که بعد بیداری ما همچنان میمونه همینه…
چیزی که گوش کردن به صدات حس میکنم از تو اثری حک شده روی لحظه، که تا به ابد هیچ حادثه ای پاکش نمیکنه….
