یادآوری یک تصمیم

امشب یه تصمیم مهم تو زندگیم گرفتم که نمیتونم بگم فقط برای اینکه مدام به خودم یادآوریش کنم این عکس رو میذارم 

مهندسی یا پزشکی

یادش به خیر وقتی اول دبیرستان رو تموم کردم دعوا سر رشته ریاضی بود و شاید فقط بیست درصد بچه ها به خاطر علاقه میرفتن تجربی و بقیه بچه هایی که تجربی رو انتخاب میکردن به خاطر تکمیل شدن ظرفیت رشته ریاضی بود.

تا پیش دانشگاهی هم کلی تو مدرسه پز میدادیم و اصلا بچه های تجربی رو حساب نمیکردیم.

ولی الان که وارد بازار کار شدم واقعا قضیه برعکس شده.

اگر من برگردم اول دبیرستان شاید تجربی رو انتخاب کنم اما فقط به خاطر درآمدشه وگرنه که رشته ریاضی و مهندسی قابل مقایسه با تجربی و پزشکی نیست.باید قبول کنید که پزشکا فقط اپراتورند و بدون ابزارالاتی که مهندسا براشون میسازند هیچ کاری نمیتونن انجام بدن.برای مثال پروفسور سمیعی که احترام زیادی براشون قایل هستم بدون کوچکترین وسیله جراحی که مهندسا ساختن فقط میتونه با مغز بیمار عکس سلفی بگیره (من و مغز بیمارم همین الان یهویی :D) یا دندان پزشکا بدون اون مته ای که مهندسا ساختن هیچ کاری نمیتونن انجام بدن.اما یه مهندسی هم مثل پروفسور لطفعلی عسگرزاده با نظریه ای که میده علم مهندسی رو دگرگون میکنه و هزاران مهندس توسط این نظریه اختراعاتی انجام میدند که هزاران پروفسور سمیعی ازش استفاده میکنن.من کل رشته پزشکی و تجربی رو فقط با سه واحد الکترومغناطیس رشته برق برابر میدونم نه بیشتر.اما متاسفانه درآمد پزشکا قابل مقایسه با مهندسا نیست.البته هستن مهندیسینی که میتونن ده تا پزشک رو بخرند و آزاد کنند اما تعدادشون خیلی خیلی کمه.

واقعا مهندسی تو جامعه خیلی مظلوم واقع شده ... .